Als bijna 40-jarige kijkt Bügel zo af en toe eens terug op de achterliggende periode van zijn leven. Als hij dan terugkijkt probeert hij objectief te kijken. Want zeg nou zelf…. als je in je eigen herinneringen graaft is er vaak een geromantiseerd gevoel wat overheerst. Maar als je eens serieus terugkijkt naar je leven was het dan allemaal wel peis en vree? Met die centrale vraag schreef Bügel het onderstaande blog. Voor alle duidelijkheid absoluut niet om te klagen, zeker niet om zielig te zijn, maar om gewoon eens realistisch het leven te beschouwen. En ook leeft hij in de overtuiging dat anderen er zich misschien wel in zullen herkennen. En misschien nog een paar stappen moeten zetten die Bügel inmiddels heeft gezet. Wellicht dat dit blog voor hen bruikbaar is om inzichten te verkrijgen….
Hoe was jou jeugd?
Als je nu eens terugkijkt op je jeugd; hoe is jou jeugd dan geweest? Velen zijn heel tevreden over hun jeugd, dankbaar voor wat hen is gegeven. Bügel is één van die kinderen die in zijn jeugd niets tekort is gekomen. Tenminste dat dacht hij tot een jaar of 15 geleden. Er zijn natuurlijk een aantal factoren waar je je leven aan kunt staven. Voor de duidelijkheid heeft Bügel dit verdeeld in tweeën; materialistisch en gevoelens. Materialistisch gezien vindt hij nog steeds dat hij niets tekort is gekomen. Hij kan ook niet anders, want alles was op dat gebied prima geregeld. De gevoelsmatige kant was ook wel voor elkaar….. dacht hij. Maar door ervaringen uit zijn recentere leven en een objectieve blik bleek het toch anders te liggen.
Je jeugd hoort perfect te zijn, want zo ervaart iedereen het blijkbaar. Maar soms blijkt de werkelijkheid dus anders. Maar wat doe je als jou werkelijkheid niet strookt met het plaatje wat anderen schetsen van hun jeugd? Praat je met hen mee of vertel je jou verhaal? Voor velen blijkt dit moeilijk en vormt het een litteken wat niemand aan de buitenkant kan zien. Een litteken op de ziel… waar niet over gesproken kan worden. Zo ging dat ook bij Bügel. Mond houden en gewoon je ding doen. Maar toch knaagt het…. elke keer als je herinneringen ophaalt over je jeugd lijken er wel steeds meer negatieve gevoelens te komen. Maar uitspreken? Dat ligt moeilijk. Je wilt je ouders, ondanks dat er geen contact meer is, niet kwetsen. Want ze zullen ongetwijfeld hun best hebben gedaan. Dus dan maar voor je houden en blijven malen? Ook dat is niet de juiste oplossing.
Als je zelf een relatie krijgt, besef je voor het eerst wat je echt hebt gemist. En ‘gemist’ is in dit geval niet eens het juiste woord. Je zou beter kunnen zeggen dat je je gaat beseffen wat je niet hebt geleerd. En in het geval van Bügel was dat het ontvangen van liefde. Als je materialistisch en redelijk ‘ koel’ bent opgevoed ben je niet bekend met liefkozen en knuffelen. Het door elkaars haren strelen als je tegen elkaar aan op de bank zit was voor hem vreemd en onwennig. Hij wist zich in eerste instantie geen houding te geven met deze vorm van aandacht. Maar Bügel bleek een snelle leerling en inmiddels knuffelt en streelt hij erop los of zijn leven er van afhangt. Hij heeft tenslotte nog wat in te halen…. Dus dames u bent gewaarschuwd!
Soms verandert een herinnering aan je jeugd dus met het verstrijken der jaren. Had je Bügel 20 jaar geleden gevraagd: ‘Ben je iets tekort gekomen in je jeugd?’ Was zijn antwoord een volmondig ‘Nee’ geweest. Als hij nu met zijn huidige wetenschap en levenservaring terugkijkt op zijn jeugd zou het antwoord 180 graden gedraaid zijn. Maar deze zelfde vraag beantwoorden met ‘Ja’ vormt eigenlijk maar een gedeeltelijke oplossing. Want je accepteert dan hoe het is gegaan. Dat is de eerste stap. Maar het verleden kan je niet veranderen. Je kunt er slechts van leren, leren hoe het niet moet. En het allerbelangrijkste….. Het zelf beter doen! En dat probeert Bügel elke dag weer ten uitvoer te brengen!