De vier jaargetijden is een cyclus van vier vioolconcerten gecomponeerd door Antonio Vivaldi. Hij voltooide dit werk in 1723. De vier jaargetijden is Vivaldi’s bekendste werk en behoort tot de populairste werken uit de klassieke muziek.
Het gevoel van De vier jaargetijden van Vivaldi legt tevens parallellen naar ons dagelijks leven en onze levensloop. Dit was dan ook hetgeen Bügel inspireerde tot het schrijven van een serie van vier gedichten, voor elk seizoen uit het leven één. Nu het laatste deel in het vierluik: de winter.
Winter
De winter, het koudste seizoen van allemaal, staat voor de deur.
Met het wegwaaien van de bladeren in de herfst verdween ook de kleur.
Maar met de winter verdwijnt de kleur niet uit jouw leven,
er zijn juist zaken die je leven nóg meer kleur zullen geven.
De cyclus van het leven heeft iets moois gebracht,
enkele kleine kinderen zitten op je te wachten, wat een pracht.
Opa is een eretitel, die je met verve draagt,
oppassen, geen probleem als het je wordt gevraagd.
Je voelt je weer jong, als zijn de botten wel oud,
de kinderen op je schoot het is weer vertrouwd.
Je denkt terug aan de lente, aan je eigen jonge jaren,
en terug aan de zomer, toen de kinderen nog klein waren.
Herinneringen spoken door je hoofd, keer op keer,
je ziet de beelden, maar hoe heette die bakker ook al weer.?
Je geheugen laat je steeds vaker in de steek,
het wordt steeds erger, wat deed je ook al weer vorige week?
Nu de jaren beginnen te tellen, nadert de winter zijn eind,
Alles is eindig zegt men, en dat is waar naar het schijnt.
Nog één keer denk je terug aan de vier fases uit je leven,
nog één keer probeer je alle seizoenen een waarde te geven.
Maar als je bij het einde van de winter bent aangekomen,
houdt het op, reis je verder naar het land van de eeuwige dromen.
Waar de seizoen geen rol meer zullen spelen van belang.
Het leven was mooi, vier seizoenen lang.